เช้าวันหนึ่งในฤดูร้อน ตั๊กแตนร้องเพลงอย่างสนุกสนาน มันก็หันไปเห็นฝูงมดขน

อาหารเดินผ่านมา จึงเอ่ยปากชวนฝูงมดให้มาร้องเพลงด้วยกัน

มดตัวหนึ่งตอบว่า“ไม่ได้หรอก พวกข้าต้องรีบหาอาหารมาตุนไว้ สำหรับ

ฤดูหนาวที่กำลังจะมาถึง แล้วเจ้าไม่เตรียมอาหารไว้บ้างหรือ” 

“ไม่เห็นต้องรีบเลย อีกตั้งนานกว่าจะถึงฤดูหนาว” ตั๊กแตนตอบ 

     เมื่อฤดูหนาวมาถึงสัตว์ต่าง ๆ พากันหลบอยู่แต่ในรัง ส่วนตั๊กแตนหาอาหารไม่ได้

เลย มันจึงมาขออาหารแบ่งจากฝูงมด “ข้ามัวแต่ทำตัวไร้สาระในฤดูร้อน ตอนนี้ข้า

สำนึกแล้วได้โปรดแบ่งอาหารให้ข้าบ้างเถิด” 

ฝูงมดจึงตอบว่า “ถ้าเจ้าสามารถร้องเพลงได้อย่างสบายใจได้ในฤดูร้อน ทำไมเจ้าจึง

ไม่ทำต่อไปในฤดูหนาวล่ะ”

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า :

“ควรเตรียมตัวให้พร้อมกับสถานการณ์ที่จะมาถึงเสมอ และไม่ควรปล่อยเวลาทิ้งโดยไม่เกิดประโยชน์”